Głównym grzbietem Karkonoszy – część II
KARKONOSZE… OD KUCHNI
WOKÓŁ ŚNIEŻKI
DZIEŃ 2
Gdy patrzę wstecz na drugi dzień naszego sudeckiego rajdu mam wrażenie, że rozmył się gdzieś cel naszej włóczęgi. Niby dalej była to wędrówka głównym grzbietem Karkonoszy, ale zdecydowanie bardziej pasuje mi do tego określenie
turystyka gastronomiczna
Śniadanie w Odrodzeniu było full wypas; zakazane na co dzień parówki, gofry z bitą śmietaną (cóż, nie goszczą często na naszym stole), jajeczniczka na masełku i sernik na zimno z jagodami. Nie wiem jak nasi komponują te smaki… Cud, że bez dodatkowych przystanków udało nam się dotrzeć do Domu Śląskiego. A tam poprawka – lody z fryteczkami ( trudne do wyżebrania w warunkach domowych) . Tak wiem, oczywiście sami im to wszystko kupujemy. Ba, jest to jeden z naszych sposobów na zachęcenie ich do szybszego tempa marszu.
Na obiad do Strzechy Akademickiej też pędzili jak na skrzydłach, że o deserze w Samotni nie wspomnę. Sztuka motywacji? Smak zakazanego owocu? A może jednak czar Karkonoszy? Hmm, różne są powody, dla których ludzie chodzą po górach. Ale po kolei..
W stronę najwyższego szczytu Karkonoszy
Pożegnawszy się z naszym „Ocaleniem” kontynuowaliśmy wędrówkę głównym grzbietem Karkonoszy. Po troszkę ostrzejszym podejściu na Mały Szyszak znów rozpoczęła się przyjemna spacerowa trasa. Szliśmy wśród torfowisk, żółknących powoli traw i wrzosów. Bez większych ceregieli minęliśmy Słonecznik. Dzieciaki przyzwyczaiły się chyba do karkonoskich ostańców i nie szturmowały już z takim zapałem każdej większej grupy kamorów.
Na dłużej zatrzymały nas za to (po raz kolejny) karkonoskie kotły. Tym razem były to, wycięte w zboczach Smogorni, Kocioł Wielkiego i Małego Stawu. Nie tak spektakularne jak ich śnieżni bracia, ale też mające w sobie to coś. Plejstoceńskie lodowce górskie odwaliły tu kawał dobrej roboty.
Znad Kotła Małego Stawu jak na dłoni było widać wszystkie trzy punkty, które mieliśmy tego dnia w planach: najwyższy szczyt Karkonoszy – Śnieżkę, Strzechę Akademicką i Samotnię.
Po rutynowej już zabawie w kotłowych paparazzi potuptaliśmy w stronę Śnieżki. Po chwili dotarliśmy do rozdroża, którego nazwa rozpaliła naszą ciekawość – Spalona Strażnica. Prawie pewni kryminalnej historii tego miejsca, zaczęliśmy wertować przewodnik. Wyjaśnienie było lakoniczne, ale otwierało pole dla wyobraźni – stała tu strażnica Wojsk Ochrony Pogranicza, która spłonęła w 1950 r. Zaraz posypały się pytania. Ale czemu? A kto to mógł zrobić?! Roztrząsając te kwestie dotarliśmy do Domu Śląskiego. Tam, oprócz wcześniej wspomnianej konsumpcji, nastąpiła chwila zwątpienia.
– Pchać się w tę ciżbę? – pytał Głos Rozsądku.
– Być tak blisko i nie wejść? – mamrotała Górska Wariatka.
– Znowu pod górę? – pochlipywał, nazwijmy to, Rodzinny Malkontent.
Poszliśmy obiecując sobie solennie, że następnym razem będziemy tu bladym świtem, o zachodzie słońca lub przynajmniej wyczekamy na moment, gdy nie będzie kursował wyciąg na Kopę. W tym roku wybraliśmy łagodniejszą, choć nieco dłuższą trasę Drogą Jubileuszową.
Z powrotem do Karpacza
Na Śnieżce zaczęła się już trochę psuć pogoda. Nie rozsiadaliśmy się tam zatem na dłużej, lecz rozpoczęliśmy odwrót w stronę Karpacza.
Pod Strzechę Akademicką podchodziliśmy już z lekką mżawką, choć nie wskazywała na to wcale znajdująca się przy wejściu do schroniska karkonoska stacja pogodowa.
Kamień suchy – sucho
Kamień ciepły – ciepło
Kamień mokry – pada deszcz
Kamień słabo widoczny – mglisto
Kamień gorący – upał
Kamień biały – pada śnieg
Kamień obraca się – wieje wiatr
Kamień odchyla się – wichura
Kamień podskakuje – trzęsienie ziemi
Kamienia nie ma – złodziej ukradł.
Dzwonić do szeryfa!
Zafascynowała ona nasze dzieci, lecz nie do tego stopnia by zapomniały obiedzie. Pozostając w nurcie turystyki gastronomicznej trzeba uczciwie przyznać, że takich ruskich pierogów jak tutaj, nie jadłam już dawno. Na deser pomknęliśmy pomiędzy kroplami deszczu do Samotni.
Tam przy kawie i szarlotce przeczekaliśmy niepogodę, po czym rozpoczęliśmy zejście do Karpacza. Karkonosze pożegnaliśmy pod staronorweskim kościołem masztowym – słynną świątynią Wang. Przehandlowana przez mieszkańców wioski Vang, po tułaczce przez Berlin i Szczecin dotarł do Karpacza, gdzie rozgościła się na stałe i robi miastu niezłą reklamę 🙂 . Wyczarowane w drewnie symbole chrześcijańskie przeplatają się tu inskrypcjami runicznymi i wikińskimi smokami tworząc niezapomnianą kompozycję. Na przykościelnym cmentarzyku spoczywa m.in. dramaturg Tadeusz Różewicz.
Pod świątynią zakończyliśmy naszą karkonoską wędrówkę. Niezależnie od motywów, dla których każdy z nas wyruszył w góry, było super!
INFORMACJE PRAKTYCZNE
Nasza trasa. Dzień 1.
Nasza trasa. Dzień 2.
Szlakiem czerwonym: Schronisko Odrodzenie – Pod Małym Szyszakiem – Słonecznik – Kocioł Wielkiego Stawu – Równia pod Śnieżką – Spalona Strażnica – Przełęcz pod Śnieżką – odejście Drogi Jubileuszowej Szlakiem niebieskim: odejście Drogi Jubileuszowej – Droga Jubileuszowa. I znowu czerwonym: Droga Jubileuszowa – Śnieżka – Droga Jubileuszowa. Szlakiem niebieskim: (pokrywa się fragmentami z czerwonym): Droga Jubileuszowa – odejście Drogi Jubileuszowej – Przełęcz pod Śnieżką – Spalona Strażnica – Strzecha Akademicka – Samotnia – Polana w Karkonoszach – Wapniak – Budnicza Struga – Świątynia Wang.
